Welkom op het forum voor partners van slachtoffers van sexueelmisbruik en geweld

Hallo Noorman,
Ben opgelucht een site gevonden te hebben als deze en een chatforum eraan vast.
Ik heb een bijna 4 jaar durende relatie met een iemand die lijdt aan DIS.
Gisteren is de relatie verbroken. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt.
Ik voel me precies uit een hevige storm gecatapulteert en lig nu ergens neer- ik weet nog niet goed waar.
Ik besef dat ik haar heb willen helpen met al mijn middelen en dat ik me gefaald voel in de hulp die ik haar gaf.
Ze is bijna steeds in nood.Lichamelijk, geestelijk.
Lichamelijk is ze bijna voordurend ziek, geestelijk zijn er de herbelevingen, het dissocieeren, het nachtelijke dolen, de automutilatie.
Tussen in zijn er veel mooie momenten waarop we goed met elkaar kunnen opschieten, diepgaande gesprekken voeren,ons heel verbonden voelen met elkaar. Dat zijn de rustpunten waar we van genieten.
Helaas is het een bijna voortdurende strijd om boven water te blijven.
Soms kan ik minder begrip aan de dag leggen, voel ik me gefrustreerd, raak ik de hoop kwijt, vind ik dat ze niet zo zelfdestructief te werk mag gaan.
Nu ik uit de storm gegooid werd voel ik me verweesd.
Het contact met haar, de relatie die we hadden vulde mijn leven. Ik lijk doelloos. Ik woou haar stutten en steunen- ik kreeg ook wel wat in de plaats, haar luisterend oor, haar fijngevoeligheid, haar soms adequate rationele kant.
Ik wou dit even delen want momenteel voel ik me een stukje ellende.
Ik voelde me zo vaak platvallen met haar en het lijkt alsof ik een deel van mezelf kwijt speelde.
Het voelt zo verschrikkelijk eenzaam.
Dank je voor het lezen.
niki